Wrong Foundation of Love

Na twee jaar zijn we zo ver.

Uren, dagen, weken, maanden hebben we samen gewerkt, samen geschreven, samen gehuild, samen gelachen, en het resultaat is er... het levensverhaal van Janet Thulisile Hlope.

Janet mijn persoonlijke steun in Zuid Afrika. Een vrouw met een innerlijke kracht die niet te omschrijven is. In haar bescheidenheid straalt ze de echte mens uit.

Met veel trots kondig ik aan dat we een boek hebben geschreven over haar leven.

Op www.ggys.eu kunnen jullie al een voorproefje bekijken over het boek dat waarschijnlijk zal uitkomen in december 2010.

7 dagen op de top van onze tenen

Vrijdag 14 november 2008 - 16h00 Zittend aan de pc hoor ik gerommel in de lucht, de boom naast mijn raam gaat hevig heen en weer, de lucht wordt donker. Even flitste het licht uit en aan. "Nog twee minuten en we zitten zonder stroom." zei ik.Het was nog niet uitgsproken en de electriciteit viel uit. Niet vreemd, we zijn wel gewend dat de stroom uitvalt wanneer het stormweer is. Ik ging naar de keuken om iets te drinken te halen. Toen ik beneden kwam en door de achterraam keek, kreeg ik een heel vreemd gevoel, en liep door naar de veranda. De lucht en heel de atmosfeer had een vreemde kleur, ook voelde ik een zware spannings energie. Van de veranda liep ik de tuin in, recht achter over de bergen was het klaar helder, ik kon de huizen en bomen in verte heel zuiver zien. Aan de anderkant en boven het huis, was de lucht gietzwart, nog nooit heb ik een lucht gezien die zo zwart is. Het leek wel een reusachtige UFO die over ons heen kwam. De wind nam toe, zelfs zo erg dat ik omver zou vallen als ik me niet zou ondersteunen. Toen kwam de regen, regendruppels zo groot als R2, even vreesde ik voor hagelbollen. Ik liep terug naar de verande en bekeek het schouwspel. De wind leek geen richting te hebben, toen ik opkeek naar de lucht zag ik drie vier stromen van windrichtingen. Alsof elke laag wolken een andere richting opging. Met z'n drieen stonden we verbaasd toe te kijken.Enkele minuten later zagen we in de verte rechts van ons een trechtervromige wolk over de bergen glijden. De wind en regen werden te hevig en we moesten naar binnen vluchten.Een twintigtal minuten later was de storm gaan liggen en werd het terug rustig. Dertig minuten later, toen Lizzy onderweg was om iemand te gaan bezoeken belde ze me. "Gunter, het is hier een ravage in Kloof, bomen over de weg, daken weggewaaid, auto's in grachten, het is niet normaal." Onmiddelijk dacht ik aan wat ik had gezien eerder, en aan de mensen in Molweni, de kramikele huisjes. "Ok, ik rij onmiddellijk naar Molweni." Toen ik de telefoon neerlegde zei Precious:"Gunter, ik krijg net telefoon van een vriendin in Madimeni, haar dak is weggewaaid." Inderdaad twee huizen hadden hun dak verloren, gelukkig hadden de inwonders al een ander onderkomen gevonden. Nadat ik een vrijwilliger opgehaald had in Molweni reden we verder en zagen verder in de vallei een drukte van jewelste, ambulances, politie, officials en rondrennende, schreeuwende mensen. Ik besefte nog niet wat er gebeurt was, ik dacht even aan een verkeers ongeluk. Eenmaal Lower Molweni binnnengekomen drong het door - een orkaan - Op plaatsen waar huizen stonden lag nog enkel de vloer, huis weg, foetsie. In de straat was het een puinhoop aan kleren, meubels, koelkasten, auto's, schoenen, stukken van daken. In de electriciteitspalen hingen metalen platen, gevouwen rond de paal alsof het karton was. Bomen, alle bomen afgeknapt, het was kaal.Mensen liepen rond, moedeloos, angstig, huilend, hinkend. In alle gezichten die ik aan keek zag ik angst en moedeloosheid. De verwarring was groot. De ravage enorm.350 huizen van de aardbol verdwenen, nog eens 300 huizen ernstig beschadigd. Mensen zijn al hun persoonlijke bezittingen kwijt, vele waren hun kleren aan het wassen en hingen te drogen,... weg Nadat ik observerend heel de tornade lijn had gereden, was ik sprakeloos, kon het niet vatten, de ravage was niet te overzien. Al deze mensen hebben al zo weinig... en nu... nog minder. Toen ik aankwam bij het jeugd centrum werd ik aangeklampt door een vrouw en ze riep om hulp. 'Een baby is gekwetst en de hulpdienst is daar nog niet geweest" riep ze. Onmiddellijk reed ik naar het huis waar de baby was. Toen ik binnen kwam was het akelig stil, het was er donker. Een vrouw op de grond omringt met andere vrouwen. "Daar.." een man wees in een nog donkere richting, ik zag geen steek. Voorzichtig liep naar voor en voelde dat ik op een deken liep. Ik bukte en ging op mijn knieen zitten, toen keek ik recht in een gezichtje van een meisje, 4 jaar oud. Ze keek me indringend aan, ik legde mijn hand op haar voorhoofd en bukte naar voren om te horen of ze nog ademde. Het mooie, onbekende meisje sloot haar ogen en vertrok ... Aan mijn houding kon de moeder zien wat er gebeurt was, ze gilde het uit, ze trilde over haar hele lichaam. Ik voelde nog aan het halsje en het polsje maar de hartklopping voelde ik niet meer. Haar voetjes voelde koud, haar handjes ook. "Dag lieve meid, ik heb je niet gekend, maar ik was blij dat ik je even heb mogen zien." De kleine meid was aan het spelen in het huis verderop, in de storm is het dak naar binnen ingestort en op het hoofdje van de meid gevallen.... Onmiddelijk na mijn bezoek aan dit huis reden we verder, een vrouw langs de weg, ik stopte en stapte uit. Ze had een ernstige wonde aan haar been. "Blijf hier, ik stuur iemand" zei ik. Ik reed verder, twee jongetjes riepen "Gunter! Gunter!" Ik stopte de auto. "We kunnen mama niet vinden." "Kom spring in de auto." Nog geen honderd meter verder, een gezin, vader moeder en een hoop kinderen. Allemaal zittend op de brokstukken van hun huis. "Kom naar de het jeugd centrum." riep ik. "Nee, we kunnen onze spullen niet niet achterlaten, ze worden anders gestolen." "Mijn god" dacht ik, niemand wil hun spullen achter laten. Hoe gaan zijn aan hulp geraken. Mijn hoofd tolde, overal waar ik keek was hulp nodig, honderden mensen keken me smekend aan. Wat kan ik doen ? Hoe kunnen we hier het snelste handelen. Samen met enkele mensen van het jeugdhuis reed ik naar het gemeenschapshuis. Hopelijk krijgen we wat duidelijkheid. Niets was minder waar. Er gebeurde niets, niemand leek dingen in handen te nemen. Ik kon het niet langer aanzien. Met Max en Lindiwe (de twee leiders van het jeugdhuis) beslisten we om het jeugdcentrum open te stellen voor mensen die hun huis verloren hadden. De fustratie liep nog hoger op toen ik ontdekte dat ik mijn telefoon in de andere wagen had laten liggen, en Lizzy was ver weg. Ik moest mensen beginnen bellen. Aan Precious vroeg ik om een boodschap te zenden naar Lizzy, ze moest zo snel mogelijk naar hier komen met mijn telefoon. Het begon weer hard te regenen, doornat waren we, het kon me niet schelen. In mijn hoofd verzon ik allerlei senario's... er was zoveel dat moest gebeuren. Eindelijk kwam ik Lizzy tegen, ik riep voor mijn telefoon, de spanning was hoog. Er moest eten komen, er moest kleding komen, er moeten matrassen komen, er moet medische hulp komen, we moeten mensen hebben die koken, we moeten een fornuis hebben, gasflessen, deken, wasgerief, tandenborstels, zeep, water, electriciteit.. ja we moeten een generator hebben.En nog veel meer... Al telefonerend reed ik naar het jeugdhuis om alles voor te bereiden. In no time had ik alle personen gecontacteerd die me zouden kunnen helpen. Het was een sneeuwbal effect, heel samengevat legde ik de situatie uit en alle vrienden kwamen in actie. Na 2 - 3 uur hadden we de meesten dingen in het jeugdcentrum. Het was overwelmend hoe mensen hulp aangeboden hebben. Lizzy nam de leiding samen met Max en Lindiwe in het jeugdhuis, ze vormen een prachtig team. Ik was gerust voor het centrum. Terug de auto in, terug de ravage in, het was niet te overzien, waar moeten we starten ? Plots kreeg ik telefoon, "Hoi mijnheer Gunter, mijn naam is Yusuf, ik geloof dat jij verantwoordelijk bent voor het helpen van de mensen in het rampengebied." Snel dacht ik na "Wat? Ik verantwoordelijk?" Vriendelijk zei ik dat ik daar niets van weet. "Wel, maakt niet uit, ik heb hier vers gekookt eten voor 1500 mensen, waar moet ik zijn?" Ik wist niet wat ik hoorde. Eten voor 1500 mensen? Onmiddelijk plande ik dat we het hele gebeid zouden doorkruisen en de mensen eten gaan geven. Yusuf, een heel vriendelijke Indier, we hebben veel gepraat terwijl we eten uitdeelden. Hij beloofde om elke dag 1 warme maaltijd te serveren totdat de mensen terug zelf kunnen koken. Een volgende telefoon, "Hoi Gunter, Brian van SACAN, kunnen we een meeting hebben ?" Nog geen 4 uur later was ik opgeslokt in heel het rescue team. We kregen allemaal taken toebedeeld.De hulp - actie was begonnen. Terugblikkend op de laatste 7 dagen... het is moeilijk om elke stap op te schrijven. het is moeilijk te omschrijven wat er door je heen gaat het is moeilijk te omschrijven hoeveel energie je hebt om dit recht te houden het is moeilijk uit te leggen wat het betekend om in 7 minuten al je bezittingen te verliezen. Ik vraag jullie, jullie als lezer: Sluit even je ogen, nu ... Open je ogen, kijk om je heen, kijk naar al jouw bezittingen, wat er in jouw kamer staat. Bedenk nu, 7 minuten later... alles weg, 7 minuten heeft de tornade over het gebied geraast, 7 minuten en honderden levens zijn drastig veranderd. 8 mensen stierven in deze storm, 5 volwassenen 3 kinderen. 1750 mensen zijn affected door de storm. Honderden mensen van kerken, van organisaties, prive kwamen in actie, gebruikte hun persoonlijke voertuigen om hulp te bieden. Zelfs, gisteren, een dame, arm, zij had de hele dag gewandeld om twee zakken met kleren te doneren aan het jeugdcentrum. Ze kwam naar me toe, helemaal bezweet, "Gunter, ik heb enkele kleren verzameld en heb ze gebracht." Ik wist dat deze dame in Mgababa woonde, dat is 5 Kilometer verder de vallei in, ook weet ik dat het een hele steile weg is en het een van de vermoeiendste trajecten is om te voet te lopen. Deze dame, in haar eentje, kwam helemaal die weg gelopen om twee zakjes, van haar eigen spullen af te geven. Ik wil nog zo veel meer vertellen .. Kus Gunter

Wel te rusten, geniet van je bed

's Avonds een uur of 9, donker, heel mistig rijd ik tegen een snelheid van 20km de bergen in. Mist hier in de bergen voelt het alsof je in een wolk rijdt, je ziet amper 2 meter, de weg die je normaal zo goed kent is plots vreemd geworden. Waar was weer die ene put, waar draaide de weg ook alweer en voordat je het weet zit je in die put en sta je in het gras want je miste die ene draai... Naar Molweni, daar moet ik zijn. Na een noodoproep van een vrouw uit het dorp ben ik mijn wagen ingesprongen om de situatie ter plaatse te gaan bekijken.Een man, een jongetje van twee slapend op de rug van een dame, een vrijwilligster van Khulani Simunye en een derde dame stonden me op te wachten op het donkere, mistige pad. De man was die avond op straat gezet door zijn dronken en agressieve huisbaas, de vrouw van de huisbaas zei nog:"Je hoeft niet te gaan, morgen herinnerd hij dit niet meer." De man vertelde dat de huisbaas een revolver boven haalde en toen was er maar èèn ding dat hij kon denken. Mijn zoon, ik moet weg met mijn zoon. In de donkere nacht, regen en mist liep hij met zijn kind en enkele spulletje naar de andere kant van de berg om daar hulp te gaan vragen. Hij zocht naar een plaats om de nacht door te brengen, ja hij werkte, hij had een beetje geld, maar niet genoeg om de huur te betalen voor de vrijstaande kamer. Een kamer 2,5 meter op 1,5... R110-00 (9 euro). Het jongetje sliep, zwaar ademend en af en toe hoestend. "Die kleine moet in bed" was het enige wat ik dacht,"zo snel mogelijk." We stonden met z'n allen in en rond de kamer, een lege kamer, geen vloer, geen electriciteit, er was "ergens" wel een kraantje met water, geen bed, enkel vier bakstenen lagen op de grond. "Heb je geen dekens?" vroeg een van de dames. "Hij kan toch niet met zijn kind hierop de vochtige grond gaan zitten?" Iedereen knikte nee. De man kwam mij heel zachtaardig over, ik zag totaal geen kwaad in hem. De liefde die hij toonde voor zijn zoon was warm, zo vaderlijk. Ik kon het niet vatten... een man met een kind van twee... de dames vertelde me dat hij zijn zoon overal mee naar toe neemt. "He is a good man" en iedereen knikte weer. "Wat doen we nu?" "ik weet niet"; "ik weet niet"; "ik weet niet"... drie keer, "we hebben je gebeld voor jouw hulp", zei iemand. "Jullie weten dat ik heel graag help, maar wat verwachten jullie nu van mij?" "ik weet niet", drie keer De man zei me dat hij morgen geld zou ontvangen van een dame waarvoor hij een huis gebouwd heeft. Dan kan hij de huur betalen. "Maar wil je dan hier op de grond met je zoon de nacht doorbrengen?" "Ik heb geen andere keuze." was zijn antwoord. Mijn hart huilde, ik zag in de zachte ogen van de man echte oprechtheid, hij wilde dit niet, hij wil het goed hebben voor zijn zoon. Ik besliste! "Voor vanavond kan jij en je zoon bij mij overnachten, maar enkel voor 1 nacht!" Een van dames begon te huilen;"Siyabonga kakhulu!" (wij zijn u zo dankbaar) Samen met de man en zijn zoontje reed ik weer de gevaarlijke donkere mist in. Deze keer miste ik de put en de draai niet. Aangekomen thuis nam ik de slapende jongen uit de wagen en legde hem op de sofa. Een lekkere warme thee, veilig binnen, en de man begon te praten, vertelde heel zijn levensloop. Hoe hij nog twee dochters heeft, een tweeling. Die leven in een weeshuis, ze spreken enkel engels. Hoe zijn vrouw hem verlaten heeft voor drank en alle dingen die daar bijhoren. Haar kinderen in de steek heeft gelaten. Hoe hij zijn zoontje vanaf twee maanden heeft grootgebracht. Waste zijn kleedjes, leerde hem lopen, leerde hem praten. Hoe hij in de criminaliteit is terecht gekomen. Hij moest stelen om te overleven, hij wilde niet stelen. Hoe hij tot twee maal toe in de gevangenis is terechtgekomen, tot 15 jaar veroordeeld, maar na 7 jaar mocht hij terug de straat op. Dat hij daar is mishandeld, misbruikt, ... Hoe hij klusjes doet voor mensen. Hij is goed in electronica, hij is gekend voor het repareren van koelkasten en tv's. Hoe hij aankijkt tegen zijn volk, zijn eigen ras, zijn eigen kleur. Zwarte zijn geen goede mensen, zij mishandelen, en zij misbruiken Hoe hij opkijkt naar de blanken. De blanken hebben geen traditionele rituelen, zij misbruiken niet, zij snijden geen harten uit kinderlijfjes, zij snijden de schedel niet open en koken vervolgens de inhoud van het hoofd, nee dat doen blanken niet. Hoe hij wil helpen. Hij wil praten, hij wil vertellen vanwaar hij komt, hij wil zeggen dat crime fout is. hoe... hoe... Twee uren heeft de man gepraat, gepraat, gepraat. Een enorm respect had ik voor deze bijzondere man, af en toe stonden de tranen achter mijn ogen. Sterk, krachtig en toch heel zacht en aardig, enorm respectvol. Ik bood hem aan om een douche te nemen voor het slapen gaan. De kleine dreumus lag lekker te slapen. Ondertussen was de cottage klaargemaakt en konden ze gaan slapen. Met de kleine in mijn armen weer de donkere nacht in naar de cottage. De vader nam zijn zoon liefdevol van me over en legde hem te bed. "Wel te rusten, geniet van je bed"

Arm, armer, armste

Of is het armste, armer, arm? In welke volgorde help je arme mensen. De armoede grens. Hoe stel je die vast? Aan het inkomen? Of aan wat de mensen bezitten? Of aan het feit of er elke dag voldoende voeding in huis is? Arm, en ik spreek over fysieke armoede. Zoals er tussen rijken ook rijkdom-grenzen bestaan, bestaan er onder de armen ook armoede-grenzen. Mensen die een TV hebben zijn rijker dan mensen zonder TV? Je woont in een modderhut, dak half opengewaaid, geen geld om nieuwe nagels te kopen om het dak te reparen, je bent bezitter van een een-pit-olie-vuurtje en elke dag moet je 3 Km lopen om water te halen.Je kookt elke dag 1 maaltijd voor je 6 kinderen die je man in de steek gelaten heeft. Geld voor nieuwe kleren is er niet, geld voor zeep om je dagelijks te wassen heb je niet, je kinderen hangen maar wat rond en klagen elke dag dat ze honger hebben. Ben je dan arm ? Je hebt vier kinderen, een kleinzoon van 2 en je moeder die in het huis wonen. Je hebt AIDS en vaak ben je te zwak om uit je bed te komen. Werk heb je niet, maar je wil wel graag mensen helpen omdat je zelf ook geholpen werd. Een tweekamer stenen huisje voor 7 mensen, je hebt twee bedden en een sofa, dus iedereen kan wel ergens liggen. De elektriciteit wordt afgetapt van de buren en je mag van geluk spreken dat je gebuur zo vriendelijk wil zijn om jouw stekker in de contactdoos te steken. Je bent ziek, je hebt de kracht en het geld niet om voor je vier kinderen en kleinkind eten te gaan halen, je blijft liggen. Kinderen komen aan je bed naar eten vragen, je bent te zwak, je wil slapen. Twee dagen al voel je je te zwak om uit bed te komen, je weet dat er geen eten in huis is en dat de kinderen al twee dagen niet hebben gegeten, je wordt weemoedig en je valt van de honger weer inslaap. De derde dag, je voelt je nog zwakker als de dagen voorheen, maar toch ergens in je hoofd rinkelt er een belletje, "denk aan je kinderen" Je zoekt al je krachten samen en vraagt aan de oudste zoon om hulp te gaan vragen. Een jongen van 13 moet naar de "blanken" om eten te vragen voor zijn moeder. De schaamte, de machteloosheid voor die jongen. Ben je dan arm? Twee kinderen, 8 en 10 jaar, leven onder stalen platen. Een kleine vieze ruimte waar resten van kleren op een hoopje liggen, een mes op de grond, een vuile ijzeren wasbak, een schaaltje met een laatste restje kaars, lucifers ernaast. De oudste heeft een rode roltrui aan met twee grote gaten op zijn schouders, een mooie glimlach, voeten zonder schoenen en een broek die hij waarschijnlijk gekregen heeft toen hij 6 was. De tweede heeft enkel een kort broekje aan, en een zwart touwtje om zijn nek. Hoe meer ik bezoek hoe meer ik op details begin te letten. De laatste keer dat ze een boterham hebben gegeten was 4 dagen geleden. 4 dagen! De jongens staan nog recht en vinden nog de kracht om te lachen. Mama is gestorven en papa kennen ze niet. Familie ? Weten ze niet. Hulp krijgen ze niet, maar ze glimlachen voortdurend. Ben je dan arm? De muziek buldert het huis uit, er wordt gezongen en gedanst, in het huis naast de weg, juist voor de ravijn. Een vuurtje brandt voor de deur en kinderen lopen in en uit, allemaal hebben ze een stuk kip en brood in de hand, het is feest. In het huis moet je schreeuwen om boven het gebrul van de muziek te komen. Een sofa die wordt rechtgehouden op bakstenen, een tafeltje waarvan 1 poot ontbreekt, een TV die wat grijze sneeuw weergeeft, een koelkast waarvan de stekker stuk is, een lampje aan het plafond, waarvan ik twijfel of die wel werkt. Een bruine oude kast met schaaltjes en plastiek bloemen, Een fotolijst met een schuine zwart-wit foto van een man met dikke snor. Het is feest... de kip werd geslacht vandaag en de kinderen hebben "van ergens" brood meegebracht. "Van ergens" ? gekregen ? gestolen ?, dat vraagt men niet, er is eten en dus is het feest. Ben je dan arm ? Het is een eigen gevoel, het is een eigen interpretatie, het is een eigen opgesnoven geur, het is een eigen ervaring die voor jou bepaalt wat armer is dan arm... Als je hen vraagt of ze arm zijn, dan zullen velen zeggen "Nee, want mijn buur heeft het slechter dan ik". Mooi maar daarmee help je jezelf niet. Armoede is een vreemd beest, je wordt er door bevangen je komt in een trance terecht, je wordt blind, je wordt depressief, je doet aan zelfbeklag, je vindt de kracht niet meer. Wat doe je als je geen rode duit hebt en je kijkt in 8 ogen die smeken om een beetje eten. Je draait je ogen weg, je neemt je deken en probeert vrede te vinden in je dromen... Gunter

Vervolg: "Onverwachte ontmoeting"

Sinds de dag dat we Apollo ontmoetten en nu, is er al heel veel gebeurd. Deze man is een heel bijzondere man, hij heeft zijn leven letterlijk ingezet voor het welzijn van kinderen. Niet alleen heeft hij zijn huis afgestaan aan 23 straatkinderen, een workshop opgestart voor automecaniciens, ook is hij "in charge" van het Jeugd Centrum in Molweni. Dit laatste ontdekte ik deze week pas. Het Jeugd Centrum kenden we van er voorbij te rijden, maar we hebben nooit het initiatief genomen er binnen te wandelen. Dat voelde niet goed voor mij, zomaar binnen wandelen zonder uitgenodigd te zijn.... Apollo vroeg ons om langs te komen gisteren, dat lieten we geen twee keer zeggen. Dans, muziek, gelach en geluister een geweldig huis met verschillende kamers waar in elke kamer wel iets te doen was. Allemaal vrolijkheid! Uitbundig vermaakten de kinderen zich, geweldig om te zien. Het huis is gelegen in Molweni en is aangekocht door de rotary Hillcrest. Het huis is helemaal opgeknapt en is in goede staat. Het eerste wat me opviel, was dat alle kamers leeg waren, geen meubels.. niets. Ik vroeg aan Apollo hoe het komt dat er helemaal niets in het huis staat. Antwoord: "Geld" we hebben dit mooie huis en mogen het volledig gebruiken maar we hebben geen fonds om ook maar iets aan te kopen. Het geld vinden voor de elektriciteit is al elke maand een hele opdracht. Goh... wat is het toch zonde, dan is er eindelijk een plaats waar de jeugd terecht kan, en activiteiten heeft en is er geen geld om nog maar een simpele stoel te kopen. Volgende week heb ik een vergadering met de leden die het huis runnen, de bedoeling van die meeting is om te luisteren. Enkel luisteren, en zien wat het doel is van de mensen, die het huis runnen. Het lijkt mij heel boeiend om te horen naar de ideeën. Naast deze mooie ontdekking werd ik weer verrast door iets heel bijzonders. Sinds een tijdje hebben we contact met Wade Wood, van de organisatie "Heart 4 Africa". Deze organisatie staat voor het welzijn van elke individu, zij hebben allerlei workshops and development programmes. Ik vertelde Wade van dit project "Help Street Kids" en ook van een project dat nauw aan mijn hart ligt "Sithembakuye" In Kwanyuswa. Wade luisterde heel aandachtig naar mijn verhaal en zei me dat hij er ging over nadenken. Dezelfde avond belde Russell van Sithembakuye me op om me te bedanken. Totaal verrast vroeg ik hem waarom. Wade was op bezoek geweest en had een massa aan eten gedonneerd voor de kinderen en zou 's anderendaags terugkomen met enkele vakmannen om alle ramen te vervangen en de sloten van de deuren. Ik stond versteld, 1 gesprek met Wade en plots komt er zoveel in beweging. Kijk even op www.sithembakuye.co.za Een tweede verrassing werd me niet bespaard. In de namiddag krijg ik telefoon van Wade, "Enkel om te horen of je thuis bent, ik kom even langs" Absoluut onwetend wachtte ik op Wade. Een half uurtje later komt hij aangereden met een wagen vol voedselpakketten. Ik had gesproken over 4 gezinnen in nood die wij steunen en de jongens van Apolla, de straatkinderen. Ik wist niet waar ik had. Onlangs zei iemand me dat ik een "natuurtalent" ben in het overtuigen van mensen... zou die dan toch gelijk hebben ? Warme knuffel Gunter

Een onverwachte ontmoeting

Enkele weken geleden werd ik gebeld door Monique, onze gaste die hier voor twee weken op bezoek was. Ze meldde me dat er drie mannen aan het hek stonden en dat ze hulp vroegen. Ook vertelde ze dat deze mannen zorgen voor straatkinderen. Ze zouden 's anderdaags terugkomen om mij te spreken. Om 10.00u de dag daarna zat ik aan tafel met 4 mannen van Molweni. Het Engels was gebrekkig maar we konden elkaar goed verstaan. Een van de mannen had zijn huis toegewijd aan jongens die geen thuis hebben. Hij vertelde me dat hij rondrijdt en als hij merkt dat er jongens "rondzwerven", dan spreekt hij ze aan en informeert of ze wel een thuis hebben. Hij probeert rondzwervers van de straat te houden en hen een thuis te bieden. Ook leert hij ze de waarde van het leven kennen en probeert hij hen af te houden van allerlei drugs. De meeste straatkinderen zijn verslaafd aan lijm, een gevaarlijk goedje. Lijmsnuiven is een verslaving die langzaam je zenuwstelsel aantast en is onomkeerbaar. Het is schrijnend te zien hoe veel jonge mensen verslaafd zijn aan dit goedje. Ik was enorm onder de indruk van wat de man mij vertelde, niet dat er zoveel straatkinderen zijn, maar het feit dat een oudere man, uit de community, zo gedreven opkomt voor "zijn" straatkinderen. Dit was de eerste keer dat ik een Zulu man dit werk zie doen. Onmiddellijk was ik geboeid, en wilde meer weten. Na doorgepraat te hebben wat onze missies zijn, nodigde hij mij uit om een kijkje te gaan nemen op de plaats waar de jongens leven. Dat moest hij mij geen tweede keer vragen. Op een 3 km van Crestholme, waar we wonen, wonen de jongens in een groot huis naast de lokale school. Bij binnenkomst in huis werd ik verrast door de "orde", 23 straatjongens in 1 huis, en ze getraind krijgen dat het huis netjes moet zijn, lijkt mij een hele zware opgave. Het huis is oud en kan wel een nieuw likje verf gebruiken, ook het pleisterwerk valt her en der van de muur, maar de vloer is schoon, en de geur was aangenaam De keuken was oud en versleten, de man vertelde me dat er maar 1 bekken werkt van de twee fornuizen die er staan. Onmiddellijk kwam er in mij op dat ik voor een fornuis moest zorgen, hoe kan het nu dat ze maar op 1 pitje voor 23 jongens koken ?? Verder in huis was een grote kamer met een 12 tal stapelbedden tegen elkaar geplaatst, het leek wel een tweelaags reuze matras. Bedden waren netjes opgemaakt en je rook de slaaplucht nog, maar hier ook alles netjes. Verder in het huis was een kleinere kamer waar een dubbelbed stond, hierin slapen ze soms met 4 wist de man mij te vertellen. De badkamer was een "no go", maar toch liep ik er binnen, blijkbaar was de schaamte toch aanwezig, want er was een jongen met haast de badkamer aan het schoonmaken, dit onverwachts bezoek hadden ze niet verwacht. Een laatste deur werd geopend en we wandelden een fitnesskamer binnen, allemaal afgedankte oude fitnesstoestellen. "als de jongens van straat komen, verbied ik hen nog drugs te gebruiken, en dan geraken ze in stress" vertelde de man mij. "Hier kunnen ze hun stress kwijt, ze sporten en ze ontstressen." Dat was zeker geen verkeerde gedachtegang van de man. Na het huisbezoek wilde hij mij zijn workshop laten zien. Workshop ? Ik was benieuwd. Terug in de auto en op een 2 km terug reden we een plaats op waar wrakken van auto's stonden. Hier leerde de man de jongens hoe ze auto's repareren. Geweldig ! Van het schroot dat er lag, werden nieuwe auto's gemaakt. Ik was enorm onder de indruk. Deze man verdient het om steun te krijgen, op dat ogenblik wist ik nog niet hoe maar ik voelde heel sterk dat we nog zouden samenwerken. ... Wordt vervolgd... Gunter

Een moment rust gevonden

Het loopt door en de tijd staat niet stil. Dat wordt zo vaak gezegd. Maar wat is tijd ? Ook een vraag die vaak gesteld wordt. Vreemd toch... tijd is de as in velen hun leven en niemand weet wat tijd eigenlijk is. Het hele georganiseerde leven loopt rond tijd. 1 seconde 60 seconden 1 minuut 60 minuten 1 uur 12 uur een halve dag 24 uur en de klok is rond... En ondertussen zijn er weer 15 seconden verstreken om het schrijven van deze tekst. Neem tijd voor jezelf, iets dat vaak wordt gezegd... maar ? Wat is tijd ? En dan nog voor jezelf nemen ? Kom op tijd naar huis, iets wat vaders vaak zeggen... maar? wat is tijd ? En wat is op tijd ? Het is tijd om te vertrekken, iets wat dagelijks wordt gezegd... maar? wat is tijd ? En wat is tijd om ? Honderden pagina's heb ik gelezen over de theorie van tijd, maar geen enkele "deskundige" heeft mij tevreden gesteld. Tijd is universeel... tijd is een begrip... tijd is uitgevonden...tijd bestaat niet... noem maar op. Of je nu wil of niet, je wordt opgenomen in de "tijd". En dat is nu net zo mooi ... je wordt opgenomen... Of het nu tijd is of het leven of het universum... je wordt opgenomen. Opgenomen in de dingen die je in het leven waarneemt, ervaart, voelt en doet. We worden wijzer met de dag, meer input wordt er gegeven, of je nu wil of niet, je kan het niet stoppen. Hier levend in een land van rijkdom aan input, is een cadeau die ik iedereen zou willen geven. Van onmenselijk, mensonwaardig tot de diepste liefde, van het ene in het andere, dat heeft dit land echt wel te bieden. Van absoluut onbegrijpelijk tot het aanvaarden hoe het loopt, is een gegeven waar velen het moeilijk mee hebben. Bijna 3 jaar Zuid Afrika, het voelt alsof het nog maar een jaar is, maar ik ben wel 10 jaar ouder (wijzer) geworden. Zelfs in het begrijpen van de Westerse wereld, hoe vreemd dat ook mag klinken, heb er trouwens 37 jaar gewoond. Op afstand worden dingen duidelijker, dichtbij, dan zit je er midden in. De combinatie van beide is een goede balans. Maar die balans is soms moeilijk in evenwicht te krijgen. Hoe kan je een balans vinden tussen een gezin zonder eten en een restaurant waar de vuilnis uitpuilt aan overschotten aan eten ? Hoe kan je balans vinden tussen een kind dat net zijn been breekt maar de ambulance niet kan komen wegens overdrukte, en een man die eenvoudig struikelt en waarbij onmiddellijk brandweer, politie en ambulance verschijnen ? En dan noem ik maar twee eenvoudige dingen, als je dit wel eenvoudig kan noemen. Het moeilijkste is de juiste balans vinden in helpen. Dagelijks vraag ik mij af: "Geef ik eten? Geef ik geld ? Of geen van beide ?" En vaak kom ik tot de conclusie om voor het laatste te moeten kiezen. De missie waarvoor ik leef zit zo diep en werkt ook vanuit het diepste, helpen is niet een stukje brood geven helpen is niet een glas water geven helpen is niet geld geven helpen is niet even naar het strand gaan met 'De arme kindjes" helpen is niet een avondje naar de cinema gaan Het doet me zo'n pijn om te zien hoe mensen, met alle goed bedoelingen, op een eigenzinnige manier mensen helpen. Vaak zie ik dat mensen vanuit een verkeerd perspectief mensen helpen. Het klinkt hard te zeggen maar zeg liever "nee" als je niet zeker bent. Een nee is duidelijk en een ja creëert verwachtingen. Verwachtingen die vaak niet ingevuld worden Het is beter nee te zeggen en later toch komen opdagen om hen te verrassen dan ja te zeggen om helemaal niet aan de belofte te voldoen. Nu zeg ik niet dat ik het allemaal weet, verre van, maar de dingen die ik dan ervaar, spreek ik wel graag uit. Het is en blijft moeilijk, hoe langer ik hier woon, hoe meer ik door krijg dat het echt wel op verschillende niveaus fout loopt. En dan is het woord "fout" misschien nog misplaatst, want wie ben ik om te zeggen dat iets fouts loopt. Mijn zoon zegt vaak:"Just be yourself and enjoy life" (wees gewoon jezelf en geniet van het leven), en dat komt uit een jongen die al heel wat gezien heeft. Vaak denk ik daar aan, zelfs al is het moeilijk om dingen te aanvaarden, soms denk ik toch: "Wat zou het heerlijk zijn als ik wat minder wist, dat ik wat naïever was, het zou iets makkelijker maken." En dan komt natuurlijk de vraag:"Zou het inderdaad iets makkelijker zijn ?" .. en dan begint het weer (hahaha) Ik merk dat ik in deze posting niet steeds in heldere taal schrijf, wees gerust ik ben er nog steeds, alleen schrijf ik te weinig. Er is zoveel dat ik wil vertellen, er is zo veel dat moet verteld worden, maar er is ook zoveel dat gebeurt en zoveel te doen. In actie zijn bij de mensen en zitten achter computer gaat niet samen, en daartussen moet je ook nog tijd vinden voor jezelf. En om eerlijk te zijn, die heb ik nog nooit gevonden, ik heb geen flauw idee wat tijd is... Dikke kus Ik mis jullie Gunter PS: Vergeet niet www.khulanisimunye.org te bezoeken.

Website online

Hoi allemaal, De website van Khulani Simunye is on line. www.khulanisimunye.org Als je je graag inschrijft voor de maandelijkse nieuwsbrief, mail dan even "nieuwsbrief" naar gunter@khulanisimunye.org Graag hoor ik van jullie. Gunter

Sponsors gezocht

Op maandag 21 juli is Khulani Simunye gestart met de eerste cursus in weven. Het doel van deze cursus is om mensen te stimuleren in het opzetten van een weefproductie. Onder begeleiding van een ervaren professionele weefster worden de mensen de knepen van het vak aangeleerd. Meer en meer is er vraag naar originele handgemaakte weefproducten, Zuid-Afrika was in het verleden een sterke marktleider in weefproducten. Door de komst van machinale productie is het handwerk in de vergetelheid geraakt. Hierin wil Khulani Simunye nieuw leven blazen, handwerk is altijd origineel. Elk werkstuk heeft een eigen identiteit en die identiteit willen we in de kijker plaatsen. Tijdens de training en later in productie wordt elke persoon gevolgd, een verhaal zal geschreven worden over de persoon van elk werkstuk. Op het moment dat de mensen de techniek vast hebben, willen we hun werken naar buiten brengen en verkopen. Dit is een manier om voor de mensen een inkomen te creëren. Deze eerste cursus wordt gefinancierd met persoonlijke gelden van leden van Khulani Simunye. Als deze startcursus uitgroeit, hebben we meer financiële steun nodig. Om een start-weefster te trainen moeten we een investering doen van 18euro per week. Wanneer een weefster uitgroeit tot een volwaardige weefster zal zij in aanmerking komen om een productie op te starten. Via de productie hoopt Khulani Simunye de investering terug te winnen, om zo weer nieuwe mensen te trainen. Voelt u zich geroepen om Khulani Simunye hierin te steunen mail ons: info@khulanisimunye.org Zie Photoalbum

Toespraak over de Agape kinderen in het ICC

Op een eerder bericht heb ik enkele reacties gekregen. Ter bescherming van een aantal personen heb ik helaas de posting weg moeten halen van de weblog. In de reacties wordt aangegeven dat de informatie die ik shreef onjuist zou zijn. "Dat niet gezegd is dat de kinderen AIDS/HIV positief zouden zijn en dat er niet gezegd is dat het weeshuis nooit financiele hulp gekregen heeft" Ik hoop van harte dat het inderdaad niet gezegd is en dat wat ik heb gehoord, en de informatie die ik heb gekregen, niet de juiste was. Indien ik inderdaad niet de juiste informatie heb gegeven wil ik mij hierbij uitermate verontschuldigen.

Agape Kids op TV

Voor diegene die graag de kids van Agape willen zien moeten vanavond (vrijdag 27 juni) afstemmen op de TV zender NED3. Het Nelson Mandela concert er wordt uitgezonden om 19u30. De kinderen van Agape zullen daarin ook optreden. Dit is de tekst die bij het rogramma geschreven staat:

Concert

waar een indrukwekkend aantal artiesten optreedt, onder wie Queen en Paul Rodgers, Sugababes, Simple Minds, Annie Lennox, Zucchero, Eddy Grant, Jamelia en Dame Shirley Bassey. En de lijst namen groeit nog! Ook betreden vele (Zuid-)Afrikaanse zangers en zangeressen speciaal voor Mandela het podium, waaronder Johnny Clegg, Sipho Mabuse, the Soweto Gospel Choir en de Sudanees War Child rapper Emmanuel Jal. Mandela heeft aangekondigd zelf bij het concert aanwezig te willen zijn. Het concert in Hyde Park is opnieuw een hoogtepunt in een reeks van 46664-concerten. Dit getal is het gevangenisnummer geweest van Nelson Mandela tijdens zijn verblijf op Robbeneiland en wordt als titel gebruikt voor de in oktober 2003 opgerichte stichting. 46664 heeft tot doel geld in te zamelen voor aidsonderzoek. Om dit te realiseren zijn met regelmaat concerten georganiseerd. Het eerste 46664-concert vond plaats op 29 november 2003 in Kaapstad. Annie Lennox heeft samen met Dave Stewart en Brian May en Roger Taylor een belangrijke rol gespeeld bij de oprichting van de stichting. Het leven van Nelson Mandela - winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede - kent een indrukwekkend verloop. Maar liefst 27 jaar bracht hij door in gevangenschap, voornamelijk op Robbeneiland, waar hij een symbool werd voor de wereldwijde anti-apartheidsbeweging. Zijn vrijlating op 11 februari 1990 was voor Zuid-Afrika het begin van een nieuw tijdperk. Uiteindelijk werd hij in 1994 de eerste zwarte president van het land, een functie die hij tot juni 1999 vervulde.

Veel kijkplezier Gunter

Het was een succes

Zaterdag 21 Juni 2008 - Eerste Garden Meeting voor genodigden. Afgelopen zaterdag was het dan zover, na dagen van voorbereiding hadden we 150 gasten in onze tuin. Mensen die kwamen kijken en luisteren naar drie vrouwen die een bijzonder verhaal te vertellen hadden. De donderdag voorafgaand hadden we bezoek van de krant "Independence Saturday" zij wilden een artikel plaatsen over het werk dat we doen. Jammer genoeg is de focus daarbij, bij de publicatie, een beetje verlegd, en was het artikel meer gewijd aan verkrachting. De missie van Khulani Simunye werd allemaal anders vertaald. Maar ja, met de pers weet je nooit. (Zie krantenartikel.) Dat mensen het gelezen hebben is wel duidelijk; er zijn verschillende reacties binnengekomen. Gelukkig verscheen het artikel op de dag dat we de Garden Meeting hadden, ik was eigenlijk een beetje ongerust dat we anders een overrompeling aan bezoekers zouden krijgen. Dus gelukkig is dat uitgebleven en hebben we 150 mensen kunnen entertainen en raken met de show en voordrachten. Het programma was als volgt: 14:00 Opening met een koor 14:05 Verwelkoming en uitleg over het programma 14:15 Eerste spreker: Thandazile Nzama 14:30 Een act gespeeld door wezen over AIDS/HIV 14:45 Korte break met het koor 14:55 Tweede spreker: Jessica Foord 15:15 Zang door gogo 15:20 Derde Spreker: Thulisile Blose 16:00 Break met het koor en verse soep ! 16:15 Vervolg Thulisile 16:45 Act gespeeld door wezen over Domestic Violence 16:55 Entertainment: koor, dancing acts, zang en muziek 17:30 Einde programma Een vol programma waar de boodschap heel duidelijk gemaakt werd: Breek de stilte en kom naar voren ! Daarmee willen we mensen aanmoedigen om te spreken over hun persoonlijke situatie en dat het helemaal geen schande is om hulp te vragen. Door het programma te vullen met een koor en kinderen die een act deden, was het programma licht en opgewekt. Heel belangrijk als je zulke emotionele verhalen te horen krijgt: Thandazile Nzama: Een vrouw met vier kinderen en een kleinkind, leerde een man kennen waarop ze verliefd werd. Door de blindheid van de liefde had zij onveilige seks en raakte besmet met het AIDS virus. Dit ontdekte ze pas nadat ze al ernstig ziek was; ze was zo ziek dat ze het leven had opgegeven en al plannen aan het maken was voor de verdere toekomst van haar kinderen. Ze dacht zelfs aan de voorbereidingen van haar begrafenis. Tot ze op een dag uitsprak dat ze hulp nodig had en dat ze helemaal niet wilde sterven. Die dag heeft haar leven gered, door dat uit te spreken veranderde haar leven, ze kreeg hulp, mensen luisterden naar haar noodkreten. Ze is nu aan ARV en leeft een gezond leven, de zwakke vrouw van een jaar geleden is helemaal verdwenen. Thandazile is nu een sterke vrouw die weet wat haar te doen staat. Zij is zelfs zo sterk dat ze alle kritiek trotseert en zonder schroom over haar status uitspreekt. "Hiermee wil ik iedereen wakker schudden en duidelijk maken dat leven met AIDS niet het einde van je leven is." Jessica Foord: Een ontspannen wandeling met haar vader en honden eindigde in een regelrechte nachtmerrie. Toen Jes en haar vader genoten van een wandeling in de mooie bossen van Shongweni werden ze aangesproken door vijf jonge gasten. Ze eisten hun geld en de sleutels van de auto. Terwijl 1 van de gasten probeerde de auto te starten werden Jes en haar vader vastgehouden. Toen de auto niet wilde starten, werden de gasten agressief. Ze moesten meelopen, verder de berg af, en de vader werd vastgebonden aan een boom en moest toezien hoe zijn dochter tot 4 keer toe verkracht werd. "Ze dwongen me mee te bewegen, maar ik kon het niet, het enige waar ik aan kon denken was mijn vader die moest toekijken hoe zijn dochter verkracht werd..." Thulisile Blose: Een heel leven, van kinds af aan, leven met angst, agressie, mishandeling en misbruik... het is niet voor te stellen. Toen Thulisile, als vlucht van thuis, trouwde, dacht ze van alle ellende af te zijn, maar al snel ontdekte ze dat een nieuw leven van onderdrukking begon. De slagen en afschuwelijke woorden waren nog niets in vergelijking met wat haar allemaal te wachten te stond. 16 jaar heeft Thulisile geleefd onder de macht van haar man. Toen het duidelijk werd dat haar dochtertje van 5 seksueel misbruikt werd, vond ze haar kracht om terug te vechten. Uit de hel geklommen tot een sterke trotse vrouw die het beu is dat duizenden vrouwen het blijven nemen dat hun mannen kunnen doen wat ze willen. Ze is het beu dat kinderen, die zich niet kunnen verdedigen, worden misbruikt en hun kinderleven wordt ontnomen. De dochter en twee zonen van Thulisile hebben een afschuwelijke kindertijd gekend, maar kijken nu met trots naar hun moeder, hun moeder die uitspreekt en mensen aanmoedigt om op te komen voor zichzelf. Thulisile en haar drie kinderen zijn nog steeds in behandeling voor hun trauma, maar langzaam vinden ze samen de kracht om op te komen. Drie verhalen, drie realiteiten die de dag van vandaag nog steeds spelen, dagelijks worden mensen geconfronteerd met deze ervaringen en weten absoluut niet wat te doen. Deze namiddag was zo belangrijk voor de gemeenschappen. Dat het niet bij deze eerste dag zal blijven, weten we nu al. We zijn al volop plannen aan het maken voor een vervolg. Mensen smeken om meer, mensen hebben voorbeelden nodig, en die willen wij graag geven. "Wij zijn geen slachtoffers maar overlevers." wilde Jess laten horen "Jongens en meisjes, laat je niet verblinden door de liefde, gebruik condooms." was de boodschap van Thandazile "Luister naar je kinderen." was een uitroep van Thulisile Laat de boodschap duidelijk zijn Gunter

Veel voorbereidingen

Om een geslaagde dag te kunnen organiseren gaat er heel wat werk aan vooraf. Om mensen te ontvangen moet iets kunnen bieden. Hier enkele kiekjes van wat fysieke werk dat vooraf ging aan de Garden Meeting.

De kinderen van Agape -- vernederd ---

Afgelopen weekend hebben we kunnen genieten van de prachtige stemmen van het koor van Agape, een weeshuis in Waterfall. De kinderen hebben al een tijdje een koor en hebben reeds twee cd's opgenomen, sinds dit jaar heeft Agape er ook een dansgroep bij, geweldig om ze bezig te zien. Afgelopen zaterdag mochten de kinderen optreden in het ICC, grote music centre, in het centrum vam Durban. Uiteraard wilden wij daarbij zijn. Na wat gestuntel kwam de show opgang, er waren drie hoofdartisten die het beste van zich kwamen geven. We kregen te horen dat een deel van de opbrengst aan Agape geschonken werd, de check werd ook in publiek overhandigd aan Pamela, de manager van Agapa. Uiteraard werd de microphone aan haar gegeven en ze betuigde haar dank, en verkondigde publiekelijk dat al de kinderen AIDS hebben. Ik kon mijn oren niet geloven ! In publiek, voor de camera en zoveel mensen in de zaal, zei zij dat de kinderen van Agape AIDS hebben. Speciaal vroeg ik na of ik dat wel goed gehoord had... het was namelijk allemaal in Zulu, en ja het werd me tot drie maal toe bevestigd. "Wat een vernedering voor de kinderen."; Dacht ik. Het is ook hier in Zuid Afrika niet toegelaten om mensen hun status kenbaar te maken indien je geen toestemming hebt. Laat staan dat je gaat verkondigen dat een groep kinderen AIDS heeft en wetende dat deze kindern GEEN AIDS hebben. Nog geen 3 minuten later kreeg ik een volgende verrassing te horen. Zodwa, de directrice van Agape kreeg de mircophone in handen en verkondigde dat ze heel dankbaar was voor de donatie van R20.000-00, en dat dit de eerste keer is dat ooit iemand hen geholpen heeft, met hoge stem zei ze "Nog NOOIT heeft iemand ons geholpen." Ik moest lachen... hard lachen, zeker omdat net daarvoor een stukje van de film is afgespeeld waarin te zien was dat de kinderen een cd opgenomen en een luxe trip gemaakt hebben naar New York. Op zondag hebben we de kinderen mogen aanschouwen in de tuin van een Lounge bar in Kloof, het was heel kozie en we hebben de avond kunnen doorbrengen met de kinderen. Velen onder jullie weten dat ik een heel nauwe band heb met deze kinderen, dus weet maar dat ik met volle teugen genoten heb. Daar kwam uiteraard naar boven wat er de dag ervoor is gebeurt in ICC. De kinderen waren boos, heel boos, ze uitte hun misnoegen over het feit dat er gezegd was dat de kinderen AIDS hebben. Ze weten niet wat de toen, ze durven niets zeggen omdat ze bang zijn buiten gegooid te worden en hun onderdak zullen verliezen. Ik voel zo met ze mee en wil graag een steun voor hen door dit verhaal op mijn weblogs te schrijven, zo kan ik tenminste vertellen dat het niet waar is. De vernederng die zij nu moeten dragen bovenop alle andere dingen ze in hun jonge leven hebben moeten doorstaan is ondragelijk. Bij deze hoop ik dat dit een beetje mag helpen. Gunter

Het is ongelooflijk wat er aan het gebeuren is...

Enkele weken geleden ontmoetten we een lieve dame, die op bezoek was bij vrienden. Janet Blose, werd aan ons voorgesteld als de moeder van een jong meisje, die samen met haar kinderen, een afschuwelijk verleden kende. Na de kennismaking begon Janet te vertellen over haar verleden, het is niet te omschrijven wat er met ons gebeurde. Wij hebben met fascinatie zitten luisteren en lieten onze tranen gewoon de vrije loop... haar verhaal is zo onmenselijk dat het onbegrijpelijk is dat deze vrouw haar leven niet had opgegeven. Nadat ze uitgepraat was, liet ze ons horen dat ze het stilzwijgen beu is en dat ze haar verhaal wil vertellen aan de wereld. Ze is het beu dat er zoveel mensen stil blijven en in de strijd blijven zitten waar ze niet in hoeven te zitten. Het misbruik, de vernederingen, de machtspelen, de martelingen waar, de dag van vandaag, mensen nog steeds mee te kampen hebben, is ongekend. Door Janet haar verhaal te laten vertellen, zullen mensen opstaan en naar voor komen. Onmiddellijk kreeg ik de drang om hier iets mee te doen, en ik maakte de belofte aan Janet dat we hier aan gaan werken. Op dat ogenblik had ik nog geen enkel idee hoe, maar het zou gebeuren; dat wist ik zeker. Nu ! We zijn zo ver !! Na weken van denken hebben we een datum gepland en alle nodige puzzelstukjes vallen op de juiste plaats. Onze boodschap is: "Mensen, kom naar voor en breek de stilte" We willen mensen aanmoedigen om over hun thuissituatie te spreken. Het onrecht laten inzien en vooral de boodschap geven dat ELKE persoon zijn recht heeft. Man, vrouw, kind, meisje, jongen, zwart, blank, kleurling... ieder individu heeft zijn recht en kan zijn recht opeisen. Op zaterdag 21 juni 2008 hebben we een garden meeting waar we velen op uitgenodigd hebben. Mijn wens was om allerlei soorten mensen daar te hebben: arm, rijk, blanke, zwarte... noem het maar. Het is belangrijk om de culturen te mengen, zodat beide culturen begrijpen dat er gelijkaardige situaties bestaan. Voor een verkrachter maakt het niet uit of je nu zwart of blank bent... Het programma ziet er als volgt uit; - Introduceren van Khulani Simunye - Een zwarte vrouw uit Molweni komt spreken over haar HIV/AIDS status en hoe ze ermee leeft - Een blanke jonge dame komt op het podium en gaat vertellen over haar verkrachting die onlangs groot nieuws haalde in de kranten - Janet neemt het grootste gedeelte in van het programma Tussendoor vullen we het programma met een gospel koor, kinderen die twee acts gaan opvoeren (aids en een familiesituatie), muziek en dans. Een heel gevuld programma waarin we een zeer sterke boodschap plaatsen. Ik ben zo vereerd dat we dit kunnen doen. Zelfs de pers komt, volgende week dinsdag hebben we een interview met de reporters en er komt een artikel in The Independence, een van de grootste nieuwsbladen van Natal. De uitnodigingen zijn uitgedeeld en dagelijks krijgen we telefoon van mensen die hun aanwezigheid bevestigen. Dit is groots, de eerste keer dat twee zwarte dames en een blanke op deze manier hun verhaal komen vertellen. Deze dag is ook belangrijk voor onze organisatie. Alhoewel dit geen officiële "opening" is krijgen we wel enorme naambekendheid. Ik ben zo trots, ik ben zo blij dat eindelijk een stuk van mijn droom werkelijkheid wordt. Wordt vervolgd !!!! Gunter